The light in their eyes

De minst leuke week in Zanzibar tot nu toe is geweest en zal hopelijk niet in herhaling vallen. Na de derde keer gehakt te hebben gegeten zijn 3 van de 6 van ons het slachtoffer geworden van een voedselvergiftiging. Gelukkig hebben we drie wc’s in huis en die waren dan ook continue bezet. Ben lang niet zó ziek geweest en heb daardoor ook weinig mee gekregen wat er allemaal is gebeurd op het project. Na dagen lang buikkrampen, stekende hoofdpijn, misselijkheid, koorts en de hele mikmak te hebben gehad lijkt het nu beter te gaan door de medicatie. Gelukkig!

Het is vandaag precies een maand geleden dat ik vertrok naar dit eiland om het project More Africa op te starten en dat doel is voltooit, er zijn in het centrum al een aantal super leuke kindjes bijgekomen die het geloof ik wel naar hun zin hebben bij ons. Laat ik eens een klein beetje vertellen over deze schatjes, want naast vriend Saleh, hebben we ook cliënt Saleh. Hij gaat niet naar school, komt de deur niet uit, praat niet en hangt alleen maar aan zijn moeder omdat zij bekend is.Saleh is nu zo’n drie keer bij ons geweest en het is erg moeilijk contact met hem te maken. Hij komt niet los van zijn moeder, gaat zitten en is verder niet meer te activeren. We hebben verschillende observaties gedaan, moeder doet vrolijk met ons mee als we een balspel doen en meneer vindt het allemaal wel prima en blijft lekker zitten. Wanneer er muziek gemaakt wordt, is Saleh echter helemaal in zijn element. Wanneer hij het keyboard in zijn handen krijgt weet hij hier wel raad mee en ook zingt hij hier bij. Wanneer Saleh vrolijk is, slaat hij continue met zijn handen op de grond. Het is echter wel heel moeilijk om contact met hem te krijgen. Dan Zamda, wat een geweldig kind is dat. Vorige week kwam ze voor de eerste keer binnen, ging langs haar moeder liggen en durfde ons amper aan te kijken. Jeetje, wat er in één week kan veranderen is ongelooflijk. Zamda is nu het verwende kreng van het stel. Ze komt als enige iedere dag en heeft dan een aantal enthousiaste vrijwilligers tot haar beschikking. Iedere dag van 15-17u is ze welkom. Moeder komt dan mee en krijgt Engelse les. Zamda heeft ons al duidelijk gemaakt dat ze graag met Tala aangesproken wil worden en niet met Zamda. Tala is de nickname die ze voor zichzelf bedacht heeft. Tijdens spelen heeft ze het hoogste woord, maar ze heeft haar eigen taal ontwikkeld, welke weinig raakvlakken heeft met het Swahili. De volgende dag was Abou er ook, de buurjongen. Dit is onze buurjongen die ook iedere dag als er kinderen zijn binnen komt gelopen. We hoorde van de buurmeisjes dat ook hij een beperking heeft, hij kan namelijk maar enkele woorden zeggen. Zamda en Abou zijn samen aan het kleuren gezet, maar Zamda bepaalde precies wat er gebeurde. We hebben haar gezegd samen te moeten spelen. Uiteindelijk zijn ze samen met de bal gaan spelen. Ik kan er uren naar kijken hoe zij met de bal speelt. Fantastisch. Ze trekt haar rok op, tong uit de mond, neemt een aanloop en schopt die bal naar voren. Heerlijk om te zien. Laatst hadden we ineens 9 kinderen. Ook dan merk je dat Zamda enig kind is, weinig vriendjes heeft en het niet gewend is te delen of samen te spelen. Ze is in haar beperktheid en doen en laten zo enthousiast dat het een beetje allemaal op haar manier moet gaan. Ze kan het niet altijd waarderen wanneer ze aangesproken wordt en gaat dan in haar eigen taal lopen mokken. Dit doet ze voor tien seconden en dan is ze alles weer vergeten en gaat ze weer verder met haar enthousiaste spel. Toch ook mooi om te zien.

Naast onze muizen en ratten die op het dak rond zwerven hebben we nu ook Maurice er bij gekregen! Dit is ons super lieve aapje. Nooit gedacht een heuse hushpuppy als huisdier te krijgen. Hij stampt in de avonden alleen wel erg hard op het dak, je zou eigenlijk moeten schrikken wanneer je bijna in slaap gevallen bent en weer een bons boven je hoofd hoort. Inmiddels is het gewenning, wanneer Maurice aan het stampen is kan ik mijn ogen rustig dicht doen omdat ik weet dat het veilig is.

Zaterdag avond is de full moon party en gaan we even een kijkje nemen hoe de Afrikanen hier los gaan, dat wordt wat om me op voor te bereiden als ik laatst heb gehoord hoe de vrouwen hun hoofddoeken afgooien en beginnen te twerken wanneer ze zich fijn voelen op de muziek. Eerst zal ik nog even mijn best moeten doen om helemaal beter te worden want voorlopig is de antibiotica ook niet geheel onbelangrijk. Ook iets om zeker niet te vergeten te vertellen is dat ik mijn lieve ouders Zondag avond op mag gaan halen van het vliegveld en samen met hun een week mag doorbrengen op dit eiland, heb er ontzettend veel zin in!

Keep you posted my friends.