De weg naar Zanzibar

1-2-3, GAAN!

De dagen waren afgeteld en de koffers gepakt. Ja, daar stonden we dan met toch wel wat buikpijn op Schiphol, nu is het moment aangebroken en daar kunnen we niet om heen. Na het afscheid nemen van de familie die ik toch een hele poos niet zou gaan zien liep ik de douane in door naar de gate.

Een goede vlucht, ging lekker snel en comfortabel. (langste vlucht ooit maar de 12 uur gingen zo voorbij). Toen waren we in Nairobi, de hoofdstand van Kenia. Wat zag dat er van bovenaf mooi uit!! Allemaal lichtjes, drukte op de weg, een echte stad. De overstap zou 2 uur duren maar  was bijna zonder mij vertrokken.. Wat er aan de hand was?:  Ruim drie kwartier voor vliegtijd kwam er op de borden te staan dat we konden gaan boarden, maar Manon wilde nog eventjes  een gaan sigaretje roken dus  kwam een half uur voor vertrek - wat naar mijn idee gewoon helemaal prima is – aan bij de gate. Ik werd ontvangen door een gestreste mevrouw die mijn naam na-tuur-lijk verkeerd uitsprak en die mij vertelde dat het vliegtuig wilde gaan vertrekken. Ik was de laatste die nog aan boord moest samen met een andere vrouw die op haar gemakte kwam aanlopen. Nou erg fijn, schaamde me dood maar het was opgelost en gingen naar het vliegtuig. Wat blijkt?.. Met een klein groepje van vijf personen zaten wij in het vliegtuig naar Zanzibar en vertrokken een half uur eerder dan geplant. Al met al dus toch niet zo vreemd dat ik ‘te laat’ was voor mijn vlucht. Ik dacht toch echt dat ze in Afrika alles op gemak deden..

Aangekomen in Zanzibar kreeg ik me toch een stoot van de hitte op me af. Abnormaal warm als je vanaf dat koude kikkerlandje naar de 32 graden verplaatst. Al snel heb je door dat het heel anders gaat dan in Nederland en je koffer gewoon op een bankje ligt als je het vliegtuig uit komt lopen. Ellen, mijn projectleider wachtte me op bij het vliegveld en wij saampjes vertrokken naar het huis. Niet veel kunnen zien in de donker midden in de nacht alleen de binnenkant van mijn ogen.